Osmaniye’nin Kadirli ilçesinde, 15 yılı aşkın süredir köy köy gezerek seyyar dondurma satan Kasım Yel, ekonomik şartların zorlaşmasıyla birlikte dondurmaya olan talebin her geçen yıl düştüğünü söyledi.
“Çocukların elinde para yok, büyükler ise hesap korkusundan bizi evinin önüne bile çağırmıyor,” diyen Yel, yaşadığı zorlukları samimi ifadelerle anlattı.
"Bir evin önüne durduğun zaman 10-15 kişi var. Her biri 20 liralık alsa 200-250 lira eder. Bu da bir kişiye çok ağır geliyor. Ağır geldiği için kimse çağırmak istemiyor.”
“Köy Köy Geziyorum, Kazanamıyorum”
15-16 yıldır Kadirli ve çevresindeki köylerde seyyar dondurmacılık yaptığını söyleyen Kasım Yel, son yıllarda işlerin giderek zorlaştığını belirtti:
“Günde 10-12 köy geziyorum. Ama işler geçen seneye göre daha da zayıf. Olan çocuk 10-20 lira getiriyor, olmayan bakıp geçiyor. Bazen denk gelirse, parası olmayan çocuğa da veriyoruz. Ama bu işten artık para kazanmak çok zor.”
“Bir Kilo Dondurma 300-500 Lira”
Artan maliyetler nedeniyle dondurma fiyatlarının yükseldiğini belirten Yel, şunları söyledi:
“Dondurmanın kilosu bu sene 300 ile 500 lira arasında. Eskisi gibi 1-2 lira verip dondurma alma dönemi bitti. Bugün 20 liralık bir dondurma bile çocuğa lüks geliyor. Bir aile çocuğuna, komşunun çocuğuna da almak istese 300 lirayı gözden çıkarması gerekiyor. İnsanlar artık bu yükün altına girmek istemiyor.”
“Parası Olmayan Bakıyor, Alan Azaldı”
Seyyar dondurmacı Yel’in en çok üzüldüğü şey ise dondurma almak isteyip alamayan çocukların üzgün bakışları:
“Biri alıyor, diğerleri sadece bakıyor. Bazen içim elvermiyor, veriyorum. Ama bu şekilde iş dönmüyor. Borca alan var, ay başı vereceğim diyen var. Kimisi hiç veremiyor. Eskiden dondurma almak bir sevinçti, şimdi lüks oldu.”
Toplumsal Bir Gösterge: Dondurma Lüks Oldu
Kasım Yel’in anlattıkları, ekonomik zorlukların toplumsal yaşamın en küçük detaylarına kadar nasıl sızdığını gözler önüne seriyor. Eskiden sokakta duyulan dondurmacı zili heyecan yaratırken, bugün o ses “harcama korkusuyla” karşılanıyor. Çocuklar, arkadaşlarının ellerindeki dondurmalara imrenerek bakıyor; aileler ise kısıtlı bütçeleriyle sessiz kalmayı tercih ediyor.
