Türkiye İstatistik Kurumu'nun (TÜİK) "İstatistiklerle Çocuk, 2023" raporundan elde edilen verilerle, Türkiye'nin çocuk nüfusu üzerinde yapılan derinlemesine bir analiz, ülkenin demografik yapısının nasıl evrildiğini ve sosyo-ekonomik dinamiklerin bu değişim üzerindeki etkilerini ortaya koyuyor.
Çocuk Nüfusunun Azalan Trendi
1970'lerde çocuk nüfusu, toplam nüfusun neredeyse yarısını oluştururken (%48,5), 2023 yılı itibarıyla bu oran %26'ya düşmüş durumda. Rapor, 2080 yılına kadar çocuk nüfus oranının %19'a düşeceğini öngörüyor. Bu durum, Türkiye'nin giderek yaşlanan bir nüfus yapısına doğru ilerlediğini gösteriyor.
Bölgesel Farklılıklar: Çocuk Nüfusu Yoğun İller
Türkiye'nin doğu bölgeleri, özellikle Şanlıurfa, Şırnak ve Ağrı gibi iller, çocuk nüfus oranlarının en yüksek olduğu yerler olarak öne çıkıyor. Örneğin, Şanlıurfa'da çocuk nüfus oranı %44,4 ile rekor seviyede. Bu oranlar, genel olarak doğum oranlarının yüksek olduğu bölgeleri ve genç nüfusun yoğunluğunu gösteriyor.
İstihdam ve Eğitim: Gençlerin Durumu
15-17 yaş arası gençlerin istihdam oranları, 2014'ten 2023'e kadar dikkate değer dalgalanmalar göstermiş. Özellikle pandemi sürecinin etkileri 2020 yılında belirginleşirken, 2021 ve sonrasında istihdam oranları kısmi bir toparlanma sürecine girmiş.
Eğitim seviyelerine göre okullaşma oranlarına bakıldığında, ilkokul ve ortaöğretim düzeylerinde brüt okullaşma oranları %95'in üzerinde. Bu, zorunlu eğitim kademelerinde yüksek okullaşma oranlarının olduğunu gösteriyor.
Çocuk Evlilikleri
Çocuk evlilikleri, 2014'ten 2023'e kadar sürekli azalan bir trend içinde. 2014 yılında çocukların evlilikler içindeki oranı %5,8 iken, 2023 yılında bu oran %1,9'a düşmüş durumda. Bu, sosyal politikaların ve toplumsal bilincin bu konuda sağladığı ilerlemeyi işaret ediyor.
Sonuç
Türkiye'deki demografik ve sosyal yapıdaki bu dönüşümler, ülkenin geleceği açısından önemli ipuçları sunuyor. Çocuk nüfusunun azalması, eğitimdeki yüksek katılım oranları ve çocuk evliliklerindeki düşüş, Türkiye'nin sosyo-ekonomik politikalarının ve toplumsal dinamiklerin yeni bir evreye girdiğini gösteriyor. Bu değişimler, hem yerel yönetimlerin hem de ulusal politika yapıcıların stratejilerini şekillendirmede kritik rol oynayacak.
